Lieke komt met haar moeder voor een kennismakingsgesprek. Ze is acht jaar, een spichtig meisje en een beetje klein voor haar leeftijd. Lieke en haar moeder hebben allebei prachtig rood haar en een sproeterig gezicht. “Nou, dat kun je wel zien dat jullie moeder en dochter zijn!” zeg ik bewonderend als ik ze uit de wachtruimte haal. “Hetzelfde haar en dezelfde mooie sproeten, prachtig!” Moeder en Lieke lachen verlegen. Ze gaan bij mij aan tafel zitten en als ik ze wat te drinken heb ingeschonken vraag ik: “Vertel eens, waarmee kan ik helpen?” Moeder knikt uitnodigend naar Lieke: “Vertel het zelf maar.” Lieke schuift wat ongemakkelijk op haar stoel en krijgt een kleur. Ze schudt haar hoofd en kijkt haar moeder smekend aan. “Doe jij maar,” fluistert ze. “Maar we hadden toch afgesproken dat je het zelf zou vertellen?” fluistert moeder terug. Moeder heeft inmiddels ook een paar rode wangen. “Ik zie dat je het moeilijk vind om erover te praten,” zeg ik. “Kun je dan misschien aanwijzen waar het zit, waar je last van hebt?” Haar ogen lichten op. Ze pakt een grote pluk haar, houdt die in de lucht en trekt een boos gezicht. Dan kijkt ze snel weer naar haar moeder. Ik begin een vermoeden te krijgen wat het probleem is en gok een vraag. “Ben je soms niet blij met je haar?” Lieke schudt weer boos haar hoofd en kijkt stuurs voor zich uit. “Wat is er mis mee?” vraag ik. “Het is rood…”, zegt ze zachtjes. “En waarom vind je dat niet fijn dan?” Ze kijkt me niet aan als ze fluistert: “Ze pesten me er mee, ze noemen met rooie en vuurtoren en dan wordt mijn gezicht ook helemaal rood en dan weet ik niet meer wat ik zeggen moet…” Lieke barst nu in huilen uit. Moeder slaat een arm om haar heen en heeft ook tranen in haar ogen. “Ik vind het zo zielig voor Lieke”, zegt moeder tegen mij. “Ik weet precies hoe ze zich voelt, ik werd er vroeger ook zo mee gepest.” Ik knik begrijpend. “Ja, dat is hartstikke vervelend. Het is vaak zo dat als je opvalt door iets bijzonders, je daar dan heel veel aandacht mee krijgt. Positief of negatief. Daar kun je niet zoveel aan doen. Maar weet je waar wél wat aan te doen is?” Ze kijkt me verwachtingsvol aan. “Ik kan jou leren hoe je met die aandacht om kan gaan. Zodat je er niet meer zo verlegen van wordt. Lijkt je dat wat?” Lieke knikt enthousiast. Haar moeder zegt blij: “Ik hoop dat Lieke er trots op wordt, dat ben ik inmiddels ook. Maar bij mij heeft dat wel jarenlang geduurd!” De weken daarna heb ik Lieke in vijf sessies gecoacht. De vaardigheid die we na het spelen van het Kinderkwaliteitenspel hebben uitgekozen om te leren was: ‘bijzonder durven zijn’. Via de Kids Skills-methode oefende ze wekelijks met een opdracht die ze eerst met mij en later met vriendinnetjes, op atletiek en op school uitvoerde. Elke keer deed ze iets bijzonders wat echter niets met haar rode haar te maken had. Ik daagde haar uit om buiten haar comfortzone te gaan door iets te doen wat ze wel kon maar eigenlijk ook een beetje eng vond. Bijvoorbeeld zichzelf aanbieden als keeper tijdens gymnastiek, haar vinger opsteken in de klas om een vraag van juf te beantwoorden of met twee verschillende sokken aan naar school gaan. Zo groeide geleidelijk aan haar zelfvertrouwen, leerde ze weerwoord te geven en kreeg ze weer meer plezier.
Na de laatste sessie huppelde ze vrolijk naar haar moeder. “Ha, vuurtoren!” riep ze plagend. “Wat hebben wij mooi haar hè?!”
Meer weten over onze coachingsmethodes? Lees dan verder op onze website!